Ύστερα από πολλές προσευχές ο Κύριος οδήγησε τον αδελφό Κώστα Κονδύλη και μερικούς άλλους αδελφούς να συγκεντρωθούν στο σπίτι του αδελφού Δημήτρη Καρυωτάκη στον Πειραιά και να συζητήσουν κατά πόσον ήταν εφικτό να ανοιχθεί μια εκκλησία. Όμως οι αδελφοί ήταν πολύ λίγοι και τα ενοίκια στην περιοχή του Πειραιά πολύ υψηλά. Ήταν πολύ δύσκολο, λοιπόν, να βρεθεί μια αίθουσα της οποίας το ενοίκιο οι αδελφοί θα ήταν σε θέση να πληρώνουν κάθε μήνα.
Ύστερα από έντονες αναζητήσεις, το 1984 βρέθηκε μια αίθουσα, η οποία αν και για τους αδελφούς ήταν πάρα πολύ μεγάλη ήταν πολύ ωραία και οι αδελφοί άρχισαν να συζητούν για αυτήν. Ένας αδελφός ρώτησε τον αδελφό Κώστα Κονδύλη: «Τι θα κάνετε αδελφέ Κώστα, θα νοικιάσετε την αίθουσα αυτή;», και ο αδελφός απάντησε: «Εάν ο Κύριος μεριμνήσει ώστε να βρεθούν τα χρήματα για την εγγύηση και το πρώτο ενοίκιο, τότε θα την νοικιάσουμε οπωσδήποτε». Ύστερα από προσευχή, ο Κύριος ενέργησε στις καρδιές αδελφών από διάφορες περιοχές, οι οποίοι άρχισαν να στέλνουν χρήματα για το σκοπό αυτό. Σε σύντομο χρονικό διάστημα συγκεντρώθηκαν τα απαραίτητα χρήματα και οι αδελφοί προχώρησαν στην ενοικίαση της αίθουσας.
Από τις πρώτες κιόλας συναθροίσεις ο Θεός ενεργούσε θαυμαστά και η παρουσία του Κυρίου ήταν πολύ έντονη. Πολλές ψυχές προστέθηκαν σε αυτήν την εκκλησία, οι οποίες βαπτίζονταν με Πνεύμα Άγιο και ακολούθως στο νερό εις το όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Ο αδελφός Κώστας Κονδύλης, ο οποίος ήταν πρεσβύτερος στην εκκλησία της Αθήνας και είχε και την επιμέλεια της εκκλησίας των Πατρών, πήρε την απόφαση να αφιερωθεί στην εκκλησία του Πειραιά και μαζί με τους αδελφούς Νίκο Τζίκα και Γιώργο Δοντά άρχισαν να εργάζονται πολύ εντατικά για την πρόοδο της εκκλησίας.
Ο Κύριος ευλόγησε πολύ αυτή την εκκλησία. Στα εγκαίνιά της ένας αδελφός είπε: «Αδελφέ Κώστα, αν σε ένα χρόνο σωθεί μια ψυχή , αυτό σημαίνει ότι ο Κύριος είναι μαζί σου και σε θέτει ποιμένα σε αυτήν την εκκλησία». Μέσα σε ένα χρόνο έγιναν ενέργειες από τον Κύριο που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί. Όποιος έμπαινε μέσα στην εκκλησία αισθανόταν την παρουσία του Θεού και ο φόβος του Θεού έμπαινε μέσα στην καρδιά του. Σε σύντομο χρονικό διάστημα η εκκλησία αυξήθηκε πολύ. Στην πλατεία στο Πασαλιμάνι κάθε Κυριακή βράδυ γίνονταν κηρύγματα υπαίθρια. Πολλοί νέοι, τους οποίους είχε προσθέσει ο Κύριος, έκαναν τις ομολογίες τους και κόσμος πολύς παρακολουθούσε και προβληματιζόταν. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από όλες αυτές τις ενέργειες!
Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση ενός νέου, ο οποίος ήρθε στην εκκλησία σε άθλια κατάσταση. Ήταν ναρκομανής και το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του το είχε περάσει στη φυλακή. Μόλις μπήκε στην εκκλησία άκουσε το λόγο του Θεού και αμέσως πήγε μπροστά στον άμβωνα και έπεσε με τα μούτρα επάνω σε αυτόν. Τα μάτια του ήταν κατακίτρινα και η όψη του έμοιαζε με όψη νεκρού ανθρώπου. Οι αδελφοί προσευχήθηκαν και από την στιγμή εκείνη άρχισε η ζωή αυτού του ανθρώπου να αλλάζει. Το Πνεύμα το Άγιο μαρτυρούσε την ανάσταση του ανθρώπου αυτού, την οποία όλοι απόλαυσαν σε όλο της το μεγαλείο. Ο άνθρωπος αυτός αναγεννήθηκε και πήρε την απόφαση να ακολουθήσει τον Χριστό. Την ημέρα που βαπτιζόταν με Πνεύμα Άγιο ήταν παρούσα και η μητέρα του, η οποία είχε συγκινηθεί από την αλλαγή του γιού της. Την ώρα που ο αδελφός βαπτιζόταν στο νερό, το Πνεύμα το Άγιο απευθύνθηκε στη μητέρα του και της είπε: «Αυτό το οποίο γίνεται στη ζωή του παιδιού σου είναι το έργο του Θεού, το οποίο ενεργείται δια της δυνάμεως του Θεού». Η μητέρα του αναγεννήθηκε και προστέθηκε στην εκκλησία και σήμερα ο αδελφός αυτός είναι πρεσβύτερος. Έχει μια πολύ ωραία οικογένεια με τέσσερα παιδιά.
Η εκκλησία αυξανόταν ώσπου εμφανίστηκε η ανάγκη μετακίνησης σε μια άλλη, μεγαλύτερη αίθουσα. Οι αδελφοί προσεύχονταν και έψαχναν και ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα ο Κύριος οδήγησε την εκκλησία στον τρίτο όροφο ενός κτιρίου στην οδό Ομηρίδου Σκυλίτση, απέναντι από το εργοστάσιο του Κεράνη. Ένας ποιμένας της Ευαγγελικής Εκκλησίας, προσκεκλημένος στα εγκαίνια της εκκλησίας, είπε: «Εμείς προσευχόμασταν ο Κύριος να ευλογήσει τον Πειραιά και ο Κύριος απάντησε στις προσευχές μας με τον τρόπο τον δικό του. Ευδόκησε να ευλογήσει με την Εκκλησία της Πεντηκοστής.». Και στην αίθουσα αυτή ο λαός του Θεού συνέχισε να αυξάνεται. Χειροτονήθηκαν πρεσβύτεροι, διάκονοι και ως εκ τούτου το έργο του Θεού συγκροτήθηκε ακόμα καλύτερα.
Σε λίγα χρόνια η εκκλησία μεταφέρθηκε και πάλι από τον τρίτο όροφο αυτού του κτιρίου στον πρώτο, όπου ο χώρος ήταν ακόμα μεγαλύτερος. Ο χώρος διαμορφώθηκε σύμφωνα με τις ανάγκες της εκκλησίας και το έργο του Θεού συνεχίστηκε.
Σύντομα, όμως, διαπιστώθηκε ότι επειδή ο λαός ήταν πολύς, υπήρχε πρόβλημα επικοινωνίας. Παρά τις κοινωνίες στα σπίτια, ήταν δύσκολο να βλέπονται όλοι οι αδελφοί από κοντά λόγω του μεγάλου αριθμού τους. Έτσι δημιουργήθηκε η ανάγκη να βρεθεί χώρος όχι μόνο για τις ώρες της συνάθροισης αλλά και για κοινωνίες αγάπης. Η καλύτερη περίπτωση θα ήταν να αγοραζόταν ένας χώρος για να χτιστεί μια αίθουσα από την αρχή. Αυτό, όμως, στάθηκε αδύνατον λόγω του υπερβολικού κόστους ενός τέτοιου εγχειρήματος. Έτσι, πάντοτε ύστερα από προσευχή, η εκκλησία οδηγήθηκε στην ακτή Κονδύλη στον Άγιο Διονύσιο, στην οδό Θερμοπυλών 30Α, όπου πάνω από ένα συνεργείο αυτοκινήτων υπήρχαν δύο αίθουσες, οι οποίες όμως ήταν υπό κατασκευή. Αποφασίστηκε, λοιπόν, ύστερα από προσευχή και με την οδηγία του Αγίου Πνεύματος να νοικιαστούν και οι δύο αίθουσες, ώστε στον πρώτο όροφο να γίνονται οι κοινωνίες με τους αδελφούς και οι τράπεζες αγάπης και στον δεύτερο οι συναθροίσεις. Ξεκίνησε, λοιπόν, ένας αγώνας πολύ δύσκολος αφού θα χρειάζονταν περίπου έξι μήνες για να ολοκληρωθούν οι αίθουσες αυτές. Όλοι οι αδελφοί άρχισαν να δουλεύουν. Ο καθένας πρόσφερε είτε οικονομικά είτε σε προσωπική εργασία. Τελείωσε πρώτα ο πρώτος όροφος ώστε να μπορούν να γίνονται οι συναθροίσεις εκεί και να μην χρειάζεται να πληρώνεται το ενοίκιο στην παλιά αίθουσα. Οι δυσκολίες ήταν πολλές καθότι ο χώρος στον πρώτο όροφο δεν επαρκούσε, με την ολοκλήρωση όμως και του δεύτερου ορόφου, που έγινε μια ωραία και ευρύχωρη αίθουσα, όλα τακτοποιήθηκαν.
Τώρα όλοι, άνδρες και γυναίκες , μικροί και μεγάλοι, εργάζονται στην εκκλησία του Χριστού. Η εκκλησία σήμερα έχει δώδεκα πρεσβυτέρους και άλλους τόσους διακόνους.
Πολλοί αδελφοί έχουν μετακινηθεί και σε άλλες εκκλησίες , όπου υπηρετούν το έργο του Θεού. Ο αδελφός Νίκος Τζίκας ανέλαβε την εκκλησία του Αιγάλεω, στην οποία προστέθηκαν πολλοί αδελφοί από τη εκκλησία του Πειραιά. Το ίδιο έγινε και με την εκκλησία του Ασπροπύργου, όπου υπεύθυνος ανέλαβε ο αδελφός Κώστας Τσιόγκας. Σε πολλές εκκλησίες της Αττικής εργάζονται σήμερα αδελφοί οι οποίοι ξεκίνησαν την πνευματική τους πορεία από τον Πειραιά.
Στην εκκλησία του Πειραιά στον πρώτο όροφο έχει οργανωθεί ένα πλήρες μαγειρείο, όπου μια φορά το μήνα οι αδελφοί τρώνε όλοι μαζί μετά το κήρυγμα της Κυριακής και στη συνέχεια ψάλλουν και δοξάζουν τον Κύριο.
Τώρα είμαστε μια πλήρης και συγκροτημένη εκκλησία που αγωνίζεται για τη διάδοση του ευαγγελίου όχι μόνο στην περιοχή του Πειραιά αλλά και πέρα από αυτήν μιας και μέλη της εκκλησίας μας που είναι και γνώστες του Internet ασχολούνται ώστε οι δραστηριότητες της εκκλησίας και το κήρυγμα του Ευαγγελίου να φθάσουν μέσω του διαδικτύου παντού!